Şiirler

Ayrılık,
Sustalı bıçağını çekmişti bir kere
Saat… 04
Sokak lambası altında konuşuyor iki kişi
Ölüm an kadar yakın duruyor zulam da
Şu dar kapıyı bir açabilsem
Görünmez duvarları yıkacağım gözlerinde
Bu sokağı geçeceğim
Çaresi yok boydan boya
Buz kesiyor günler yine beyaza
Bir sevdayı gömeceğiz birazdan
Mor sümbüllü dağlara

Gitme bu istasyondan
İlk giden sen değilsin
Geriye dönmez bir daha gidenler
Eşkıya olur yüreğin dağlarda
Gitme kaybolursun yollarda

Gitme
Bu istasyondan ilk giden sen değilsin
En kazanılmaz savaşlarda kaybettim ben seni
Geriye dönmez ihanetler…
Hiçbir zaman sönmez dağ ateşi
Bir kere közlemişse kuytularda

Gitme
Sabıkalı olur yüreğin yasakçı akşamlarında
Gitme… Kaybolursun varoşlarda…

kimileri /vatandaş
kimileri /vatanda
bir taş

kimileri /Karun
kadar/ zengin
kimileri/ şiirin
dizelerinde

Kadınım-3




bir gün gidecek
güz yağmurlarıyla gelecek
o kadın bu kalbe girecek
sevdikçe o kalbim hüzünlenecek

bir sabah uyandı kuş sesleriyle
kadınım yüzü bana dönük
bakışlarında bin bir çiçek
mis kokuyor ela gözlüm
okşadıkça saçlarını bensiz galesiz
beklerim onu sevdim çaresiz

SONU ÖLÜM AŞK

Bu aşkın sağı ölüm
Bu aşkın solu ölüm
Yok hiçbir çare
Bu aşkın sonu ölüm...

KİM KİMİ SEVER?

Beyaz karayı, sinek yarayı, zengin parayı,
Yemek tuzu, rakı buzu, maymun muzu,
Ördek kazı, güzel nazı, aşık sazı sever...
Kuş darıyı, çiçek arıyı, erkek karıyı,
Ana çocuğu, çoban gocuğu, yumurta sucuğu,
Ocak közü, kirpik gözü, ozan sözü sever...
Garip sılayı, yiğit halayı, tencere kalayı,
Davul zurnayı, avcı turnayı, deve hurmayı,
Alın kelini, cömert elini, cimri dilini sever...
Çöl yağmuru, çizme çamuru, oklava hamuru,
Tembel yatmayı, geveze atmayı, pazarcı satmayı,
Şişe tıpayı, şarap kupayı, eşek sopayı sever...
Ebe bebeği, kahve dibeği, çengi göbeği,
Memur masayı, ermiş asayı, hakim yasayı,
Haylaz döveni, dalkavuk öveni, hergele söveni sever...
Sarhoş dostunu, ayı postunu, yaşlı bastonu,
Hatip lafı, suçlu affı, açıkgöz safı,
Orman çamı, kedi damı, işçi zammı sever...
Mektup pulu, zampara dulu,
Tanrı kulu sever de..
Ya Sen ?

Aşk ve arkadaslik bir gün yolda karsilasirlar,
ask Kendinden emin bir sekilde sorar;
ben senden daha candan ve daha yakinim
sen niye varsin ki bu dünyada?
Arkadaslik cevap verir:
"sen gittikten sonra
Biraktigin gozyaslarini silmek için...." der.

sevmek.. dedim.. yoluna ölmek.. dedi..
yol.. dedim.. alip basini gitmek.. dedi..
gitmek.. dedim.. bir "ahh" çekip.. dostlardan ayrilmak.. dedi..
dost.. dedim.. durdu.. bana bakti.. dost.. diye mirildandi..
yüregime.. nasil koysam bilemedigim.. dedi..
yürek.. dedim.. dünyalari içine sigdiramadigim.. dedi..
dünya.. dedim.. hayatin bir yüzü.. dedi..
yüz.. dedim.. ardinda ne gizli bilemedigim.. dedi..
giz.. dedim.. hep çözmeye çalistigim.. dedi..
çalismak.. dedim.. bitmeyecek öykü.. dedi..
öykü.. dedim.. binlercesini içimde gizliyorum.. dedi..
gizlemek.. dedim.. iste.. her seyin bitimi.. dedi..
sey.. dedim.. sevda.. dedi..
sevda.. dedim.. pesinden kostugum.. dedi..
kosmak.. dedim.. hayat bir maraton.. dedi..
hayat.. dedim.. öyle kisa ki.. dedi..
niçin kisa?.. diye sordum.. yasanacak çok sey var.. zaman yok.. dedi..
yasanmasi gereken ne var?.. diye sordum.. ask.. dedi..
kaç kere?.. diye sordum.. bin kere.. dedi.. milyon kere..
neden.. bir kere degil?.. diye sordum..
bütün asklarin toplami.. en yüce ve tek ask.. dedi..
önce ona.. varsan olmaz mi?.. diye sordum.. keske olsa.. dedi..
ama önce.. yogrulmak gerek..
ACI çekmek mi?.. diye sordum.. evet.. ask ACISINDA.. yok olmak.. dedi..
yok olunca.. dedim.. iste gerçek askta.. o zaman..yasamaya baslarsin.. dedi..
gerçek ask..dedim.. büyük O.. dedi..
durdum.. durdum..ve sustum..
neden sustun?.. diye sordu.. yüregim.. titredi sanki.. dedim..
neden?.. diye sordu.. bilmiyorum.. dedim.. büyük O..
evet.. dedi.. büyük O..
nerede?.. diye sordum.. her yerde.. dedi..
nasil?.. diye sordum..yüregini aç.. dedi..
yüregimi açmak.. dedim.. bir tebessümle bak.. her seye.. dedi..
tebessüm.. dedim.. her kapinin anahtari.. dedi..
kapi.. dedim.. girmeden.. bilemezsin.. dedi..
ya korku.. dedim.. bilinmeyenden.. korkar insan.. dedi..
ben bilmiyorum.. dedim.. neyi?.. diye sordu.. ben'i.. dedim..
sen kimsin?.. diye sordu.. ben kimim?.. diye sordum..
sevgiyle beslenensin.. dedi.. kimin sevgisiyle?..diye sordum..
büyük O'nun.. dedi.. durdum..durdum.. yine sustum..
kimsin?..diye sordum.. SEN'im.. dedi..

bir yazi.. yazacagim sana.. içinde gece olacak..
yalnizlik olacak.. birde sen olacaksin..
gece.. yalnizliga bulanmis olacak..yalnizlik.. yaldizli karanliklara..
sen.. yaldizli karanliklarda.. bir yildiz olacaksin..
bir yazi.. yazacagim sana.. içinde yaldizlara bulanmis..
yalniz gecede.. sen parlayacaksin..
bir yazi.. yazacagim sana.. içinde gölge olacak..
gerçek olacak ve sen olacaksin.. gölgeler.. hayatin kendisi olacak..
gerçek.. gönül renginde kafdagi.. sen kafdagina varmadan..
elde ettigim.. en güzel tesadüf olacaksin..
bir yazi.. yazacagim sana..içinde gölgeler kadar gerçek..
hayatimin en güzel tesadüfü..
sen olacaksin..

KAVUŞURSAK BİTERİZ BİZ

Kavuşursak biteriz biz,
Biz mutlu sonlar katiliyiz.
Kavuşursak biteriz biz.
Sevgiyle bakan gözleri kör ederiz.
Herkesin bildiği bir aşk,
Herkesin attığı bir imza
Herkes gibi değiliz biz.
Belki biraz serseri,
Belki biraz deliyiz,
Ama kavuşursak biteriz biz.
Pervane böceğinin mum alevine sevdası
Ateş böceğinin susuzluğuyuz biz
Yanar ama su içmeyiz
Etrafında döner, ateşle dansederiz.
Bize kimseden zarar gelmez,
Biz zararı ancak kendi kendimize veririz.
Severiz, özleriz, aşktan ölsek kimseye söylemeyiz.
Biz artık biz değiliz.
Ruhlar kavuşur ve konuşur gökyüzünde bir yerde
Ama bedenen kavuşursak biteriz biz.
Melekler bize ağlar, biz halimize güleriz.
Onu bilir, onu söyleriz,
Kavuşursak biteriz biz.
İki sınır ülkenin dikenli telleriyiz,
Dokunursak kanar ellerimiz.
Kimselere söylemez gizli gizli severiz
Ama kavuşursak biteriz biz.
Bir kor var içimizde yanan,
Onu küllendiremeyiz.
Kimselere söylemez gizli gizli severiz
Ama kavuşursak biteriz biz.
Bir kor var içimizde yanan,
Onu küllendiremeyiz.
İstedeğimiz zaman gelip,
İstediğimizde gidemeyiz.
Kahve içip, gülüp, konuşup, başbaşa yemek yiyemeyiz.
Ne bir filmdeki mutlu son,
Ne de göz yumulacak bir kaçamak değiliz biz.
Sadece özlemle severiz,
Ve kavuşursak biteriz biz.
Sevda iki kişinin birbirine aşkı değil artık.
Artık her aşk her ağızda sakız.
Biz birbirimize aslında her aşıktan daha yakınız.
Belki ayrı şehirlerdeyiz,
Ama her gece aynı mehtapta buluşur,
Yağmur yağarsa, çıkar,
Aynı yağmurun altında ıslanırız.
Bu aşkı ancak biz biliriz.
Şiirleri güvercinlerin kulağına fısıldar,
Mektupları suya yazarız.
Biz belki ayrıyız,
Ama her gün aynı geceyi sabahlarız.
Melekler bize ağlar, biz halimize güleriz.
Onu bilir onu söyleriz.
Kavuşursak biteriz biz.

BEKLİYOR YAŞAM


Hep aynı şiiri söylerim
Şimdi de bir öncekinin benzeri-

Ormanda yukarı dal sürdü ağaç
Kökleri sıvama ayrık otu
Korkusunu gizler kendi kendinden
Yüzük geçmiş gibi parmaklarına
Işık içinde mineli bir yüzük
Dokunur gökyüzüne umutla

Geceyle birlikte yorgun bir rüzgar
Doğum öncesinden yalnız
Yükünü boşaltır artık sabaha
Daha yaprak dalda uyanmadan
Açmadan kuşlar kanatlarını
Eksik bir çiçektir orada bahar.
O bahar ki hiç bilmez,
Yanmıştır suda gövdesi
Yırtılmış kayaların bıçaklarıyla
Üşüyünce nasıl tüy değiştirmiş
Nasıl acıyla kıvranmış ağaç.

O tepede açmadan başını daha
Ay kuşağı dolanır karanlığına
Bir salkım kuştur ağaç
Karışır ona sesim

İlk ateş düştüğünde, o gidenlerin ilk ateşi
Sıyrılır gövdesinden
Başsız ve sonsuz bir ırmak artık
Çarpa çarpa döver kıyılarını

Yaprağa gömülmüş duyarlığımız
Çözülmemiş bir yazıt ahşap gövdesinde
Sanki bir kozalak patladı patlayacak
İncecik damarlarıyla yaşam
Yapayalnız bir sözcük
Bekliyor ağzımızda

AYNALARIN ÖTESİ

Her ne kusur varsa geçen zamanda;
Suçsuzdur aynalar, ela gözlü yar
Mecnunlar Mevla'yı bulursa canda,
El olur Leylalar ela gözlü yar

Güzel açar güzelliğin sergisin
Gün ağartır kara saçın örgüsün...
Muhabbet faslında ölüm türküsün
Kim söyler, kim çalar ela gözlü yar

Estikçe iş çıkar işin içinde;
Gençliğin hasret yer sevda göçünde
Bilmez misin, dört mevsimin üçünde
Kar olur yaylalar, ela gözlü yar

Alı al, yeşili yeşilde ara;
Ahirete gider kalbdeki yara...
Ne yapsan bir daha çıkmaz dallara,
Dökülen ayvalar ela gözlü yar

Vakit dolar, nakit biter kasanda...
Sevda bir kitaptır gönül masanda;
Okusan da olur, okumasan da...
Kapanır sayfalar ela gözlü yar

BİR ALBÜMDEN RESİMLER

Okunmuş toprak
Çocukluğumun resmi
Sargıdan görülmüyor
Boynumda köstebek izleri.

Lise son sınıf
Gençliğimin resimleri
Gülümseyen arkadaşlar
Neydi isimleri?

Kuytu köşe, kitaplar
Gömüldüğümün resmi:
Yüksek okul, bir onuru korumak
Habersiz çekilmişti.

Sonra her şey değişti
Yolum bir ormana düştü
Gür otlar, çalı, ceylan
Vurulan ben oldum, bu onun resmi.

Bunlar da ellerim yazgı çizgi
Derken tenha bahçe
Biraz dinleneyim dedim
Kovulduğumun resmi.

BEN SENİN EN ÇOK

Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

ALTINCI MEKTUP

Bir gün bir yalnızlığa düştüm yine. Başımı
ellerimin arasına aldım, sessizce ağlamaya başladım .
Önümde yarıya gelmiş bir konyak şişesi 'beni iç'
diye fısıldıyordu, 'beni iç'. Sonra yalvarmaya başladı:
'Ne olur' dedi 'ne olur haydi iç beni'.

Bir bardak doldurdum, tepeme diktim .
Şişe rahatladı, sustu. Hani ellerimiz birbirine
değince nasıl oluyorduk? İşte öyle oldum .
Hani bakışlarımız buluştuğu zaman, bir başka
türlü atması vardı yüreklerimizin. Onu hatırladım .

Sonra bir tren hareket etti. Sabahtı. Karşıkarşıyaydık .
Konuşuyorduk. Ben sevmek diyordum durmadan.
Gözlerim gözlerine soruyordu: 'seviyor musun?' diye.
Hep evet diyordu gözlerin, ellerin, dudakların hep
evet diyordu. Oysa ki, bir çok hayır diyen insan vardı
çevremizde. Örneğin: bir çocuk hayır, diyordu, bir kadın,
bir adam ve bir başkası, bir başkası hayır diyordu.
Hayır'lar arasında ezilmeğe mahkûmdu evet'lerimiz .

Tren ilerliyordu. Gözlerin gözlerime soruyordu
ne olacak diye. Sigara üstüne sigara yakıyordum,
kadeh kadeh içki içiyordum, fakat bilmiyordum
ben de ne olacağını. Bizi sürükleyen bir akıntıydı.
Durduramazdık onu, hükmedemezdik ona.
Bir anafora rastlayıp yok oluncaya kadar akıp
gidecektik işte. Peki anafor nerdeydi? Uzak mıydı?
Belki çok yakındı kimbilir. Biz onu
göremiyecektik. O, gözlerimizi kör ettikten sonra
saracaktı bizi buz gibi kollarıyla.

Tren ilerliyordu. Pencereden deniz görünüyordu.
Denize akşam güneşi vurmuştu. Renk renk
kayıklar gördük kıyılarda. Denize taş atan çocuklar
gördük. Uzakta bir balıkçı ağlarını topluyordu.

Ve tren ilerliyordu. Kadere yaklaşıyorduk .
Bir alacakaranlık bastı zamanı. Gözlerim gözlerindeydi.
Ellerini tuttum, titredin. Acı acı bir düdük öttü.
Bir şeyler koptu içimizden.

Sonra tren durdu, indik, yollarımız ayrı ayrıydı.
Şimdi, o gün verdiğin yalnızlığı yaşıyorum .

BENİM KORKUM ÖLÜM DEĞİL

Geçen gün senin yanında aklıma ölümüm geldi
Sensizlik bir mızrak gibi saplandı kalbime
O son anı hatırladım, o seni koyup gidişimi
İlk defa bu kadar üzüldüm dünyaya geldiğime

Ölüm! Kaçınılmaz sonuç, o soğuk kelime
Bir gün ucuz bir fahişe gibi koynuma girecek
Yüzümde gezinecek pis ve iğrenç elleri
Korkudan büyümüş gözlerimde hayaller can verecek

Biliyorum, üzüleceksin, ama ölüm bir gerçek
Bir yerde sevişmek gibi, bir yerde yaşamak gibi
Ne hazin sıcaklığımızın bizi terketmesi
Ve yüzümüze birbiri ardınca kapanan kapılar

Er geç uzanır bir el, son kampanayı çalar
Anlarız kaçınılmaz anın geldiğini
Şehre bir bomba düşmüş gibi aynalar, camlar kırılır
İnsan arar da bir türlü bulamaz güzelliğini

Kimse benim kadar bilemez ölümün rezilliğini
Seni koyup gitmenin hüznünü ben anlarım
Çünkü ben sende buldum kendimi, sende sevdim
Senin yanında seninle değerlendi zamanlarım

Ne acı gün kadehlerin boş kalması, şarkıların yarım
Mevsimlerin birbiri ardınca bir anda bitivermesi
Ansızın toprakla dolması gözlerimizin
Kanımıza o çirkin böceklerin girmesi

Kimbilir ölüm bir çilenin sona ermesi
Belki güzeldir, şu sefil dünyaya boş gözlerle bakmak
Ne çare ki sen varsın, o dünyada sen varsın
Benim korkum ölüm değil, seni yalnız bırakmak

SEVEBİLME İHTİMALİ

Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam...
Ben seninle bir gün Veyselkarani'de haşlama yeme ihtimalini sevdim.
İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
Ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman
özlemeye başladım herkesi...
Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra..
Bizim Kemalettin Tuğcu'larımız vardı...
Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda,
solculuk oynamaya başladık..
Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu pütürlü duvarlara ve
Türk Dil Kurumu'na inat bir Türkçeyle...
Ağbilerimizden öğrendik, S harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi..
Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri.
Oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben.
Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim..
Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak..
Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu..
Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri.
Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim
Ve hiç bir mahkeme tutanağında geçmedi adım
Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece
Sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde, ama sen yoktun
Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni teneffüs saatlerinde
Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu
Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum.

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.

Yaz sıcağı toprağa çekiyor da tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini
Sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü
Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum
Muş ovasının yalancı maviliğini
Otobüs oluyordum bir süre
Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde
Otobüs oluyordum
Bir ülkeden bir iç ülkeye
Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum.
Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin
Korkuyordum
Sonra iniyordum otobüsten
Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun,
ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk,
ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum.
Çünkü sonunda annem oluyordum, babam kokuyordum sonunda..
Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam
Ben seninle bir gün Van'daki bir kahvaltı salonunda
Ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği
bir yol üstü lokantasında
Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan
Doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında
Ben seninle herhangi bir insan elinin
terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim

Ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim!

gökyüzünde
süzülen
bir kuş gibi
uzaklaştıkça
kendimden
yakınlaşıyorum

Bin bir gece masallarında
Zümrüdü Anka kuşuyuz biz ikimiz
Her yok oluşunda ruhlarımız
Yeniden doğacak
Leyla ile mecnunun küllerinden aşkımız

Uykuların kaçar bir gece vakti
Ayazını teninde hissedersin mesafelerin
Yüreğin titrer yalnızlıktır donduran kanını
Gözlerin bir gündoğumuna kenetlenir
Yüzünü görür gibi olursun onun karşında
Ama nafile an gelir çorap söküğü gibi sökülür
Dökülür acı gerçekler birer birer önüne

Tuvale hapsedilmiş gözlerim
Senin hüzünlerinle doluyum
Gidersen ırmaklar gibi susarım sana
Zamansız depremlerle yıkılır hayallerim

Sen baharların gece yosması
Yüreğim durmaz benim olmadan
Serseri bir rüzgâr savurur saçlarını
Kırmızı mumlar diktiğin aynalı odalarda
Tarumar olur talan yorgunu yüreğim
Uzanırım ölüm gibi sensizliğin kollarına
Biz iki sevda sürgünüyüz duyguları kelepçeli
Ne yürüyebiliriz nede koşabiliriz birbirimize
Ayaklarımızda pranga yaşarız Kaf dağının ardında

Bin bir gece masallarında
Zümrüdü Anka kuşuyuz biz ikimiz
Her yok oluşunda ruhlarımız
Bil ki yeniden doğacak
Leyla ile mecnunun küllerinden aşkımız

Söyle biz miydik o, yatağına sığmayan
Nehirler gibi coşkuyla akan
İki doru at gibi dolu dizgin gecelerde
Yağmura hasret toprak gibi yanan

Biz değil miydik bütünleşmek için
En derin uykulardan vazgeçen
Sabahın ilk ışıklarına kadar delice sevişen
Bir dilim ekmeği, bir bardak suyu paylaşan
Ve birbirimizi koruyup, kollayan
Biz değil miydik, öpüp koklamaya doyamayan

Ne oldu bize söyle, neden savrulduk böyle
Şimdi iki deniz feneri gibi, uzakta ve yalnızız
Sudaki nilüferler gibi temizdi, oysa aşkımız

paslı bir çiviydi batan yokluğun tenime
bu akşam yine
yine bu akşam biliyorum
kirpiklerimde yorgun
bitkin bir geceyle
sabahlayacağım sensizliğin kollarında

ve karanlığın en aylak saatlerinden
süzülüp düşeceğim gözlerinden
bir intihar gibi gecenin ortasına
yalnızlığım parçalanacak
zaman kırılacak
etrafımdaki tüm duvarlar yıkılacak

ve bir güneş doğacak
bu sabah yine
yine bu sabah biliyorum
bir güneş daha doğacak
sensizliğin doruklarından
gözyaşlarım üstüne

paslı bir çiviydi batan yokluğun tenime
ve ben yokluğunla biraz daha
hiç olduğum gecelerde
sabahlıyorum gözbebeklerinde sessizce…

bu kadar derinden bakma öyle
daha adını bile bilmiyorum?
keçiboynuzlu bir güz geliyor
yün eğirecek çorap örecekmiş
başımıza...

terkedilmiş bir adresin
çaresiz çığlıklarıdır
sahibine ulaşmamış mektuplar
yaralı bir kuşun intiharıdır
duvarda kaybolmalar
mutluluk kuş sesinde
gizlenir belki de kim bilir

geniş bozkırlardan
sürüyle gelir bazen düşlerim
karanlık basınca şehri
manastıra kapanmış
rahibeler beni beklemesin
işim var bu gece
demirci ustasının örsünde
ezildikçe tahammülü
öğrenecek yüreğim
sensiz gecelerde senle

bu şehir / geniş zamana taşır
bilmediğin bir suskunluğu seninle
sen şehri seversen / senindir tüm mevsimlerde

farz et ki
deniz kenarındasın
hüzünlü bir şarkıdır
dalgaların sesi kulaklarında
ılık bir yaz gecesi
sardığında usulca şehri
yani demek istiyorsun ki
sevmek çok güzel
seni düşündürdüğümde
gözlerine hazan çalardı rengini
gün yanığı ikindilerin

farz et ki
kar yağan gecelerde /sevişiyoruz
şehir beyaz bir gelinliği
kuşanır sabaha
turuncu bir ay doğardı
evlerin üstünden
sen sevişirdin
mor dağlara yaslanmış
bir şehir uyurdu
uğultusuyla koynunda ormanın

eylül’de ıslak mendil
gibidir kaldırımlar
soğuk bir kurşundur
deler geçer pişmanlıklar
geç fark ederiz
aslında yaşanmış bir şehir
asılı durur rüzgârın sesinde
her şeye rağmen
sevmek çok güzel
tüm mevsimlerde

bir yaz gecesinde
bir şiir dökülüverdi şehre
serseri kalbim durmaz yerinde
seni aklımdan atmam imkânsız
yakamozlar serpildi düşlerime
beni düşündürdüğünde
şehri sevmek çok güzel
sevmek seni çok güzel
tüm zamanlarda
sevmek yalnızlıktır
binlerce yıldız arasında
durur hep gökyüzünde

bir gün içinde sen olan
bu ormanı yakabilirim
bu gün yüreğim dolu taşabilirim
bir gün içinde sen olan
bu yüreği kırabilirim
bir gece günahlarımla gelebilirim
bu gün aşkı yeniden yazabilirim
bir ömür cehennemlerde yanıp
bu gün cennetimle gelebilirim
bu gece kollarında ölebilirim…