Şiirler

batık gemilerden çıkarttığım
anılarla gidiyorum kol kola
yağmurlu dipdiri bir gecenin
içiyorum elleriyle
gece dilsiz
ben sevdasız
sönmüş lambaları
tüm şehrin
âmâ’nın gözleriyle
görüyorum sensiz
kalbim devasız
ve dermansız
ah benim aşka
dargın kalbim
ve karanlığa
döşediğim anılarım
darağacına çekilmiş
umutlarım
gözlerimden geçen
dip koçanı hayatımın

ikircikli ılık bahara
benzer gülüşün
seni her zaman sevebilirim
yalnızca gel

biliyor musun?
yokluğun koyuyor bana
bu sahil kasabasında
küçücük bir kır kahvesinde
dağ başı yalnızlıklarını
yaşarken ruhumda
yüreğimi yazıyorum
meltemlere

günbatımı kaybederken
kalbim / özgürlüğünü
karanlığın dağlara
yaslandığı saatlerde
bırakıp ta neden gittin
denizlere gözlerini
yakamoz yakamoz parlıyor şimdi

Önceleri delikanlı genç kızı gözlerinin mavisinde gömmek ve unutmak istedi. Çünkü ıssız mercan adalarında yaşayan denizkızıydı o delikanlı için. Onunla her karşılaştığında birbirlerinin gözlerinden yansıyan ıştıların boşlukta kesiştiği odak noktasında; vurdu yüreği yüreğine demir attıkça kızın gözleri. Doğaya can veren güneşti. Hayallerinin muştusuydu. Dört mevsim masmavi gözlerinde intihar kulaçları atmak. Yurtsuzdu bu şehirde. Boğarken hep bir kırkikindi umutlarını bir garipsiliğin ortasında yürürdü sırılsıklam çöngül bulvarlar aşarak. Onu kıza çeken ayakları vardı. Onu kendi silahıyla vurmak, hücrelerinde yarattığı anaforlarda boğmak istedi; ama beceremedi. Gökyüzünde uçan beyaz martılar kadar uzak değildi yüreğine biliyordu bunu. Ona unut diyorlar nasıl unutabilirdi ki yatağına uzanmış bir nazlı dere gibi aktıkça yalnızlığına. Gece gibi saçları daracık omuzlarına inerken uzun kirpikleri arası gülen gökçe gözleri vardı. Yüreğinde bir ateş üşürken cehennem gibi gecede yalancı bahardı hoyratlığının dallarına konan. Kösnül akşamlarda ay dolun okyanusta… Yıldızlara inat Dolunay hep çırçıplaktı. Çakırdı gözleri. Bir su perisiydi. Girdi kollarına aslında o mutluluk meleği.

dışarıda hafif bir esinti
sallıyor yaprakları
aklım karışıyor
bağlantılar kopuyor
kafamın dar sokaklarında
usulca ezgileniyor
yüreğimin tınısı
mızrap değdikçe / yarama

canım eskisi gibi
görmek istemiyor
hayal etmek yetiyor
çakmak çakıyor gözlerin
düşündükçe beni

bizim için bunca güzellik
bizim için baharda açar çiçekler
masmavi gökyüzü ve serçeler

velhasıl usulca gelir esinti
fırtınadan önce

ey beni uzakta bekleyen dilber
âşık olmak ne güzel

Eski bir şarkıdır benim yalnızlığım-

Sevmek seni yalnızlıktı
Binlerce yıldız arasında
Durdu hep gökyüzünde
Bilmezsin sen…Ah
Bilemezsin dün gece
Sensiz nasıl soldu…

sen sevda
yorgunu gecesin
karanlığın koynundan
düşe giren ve güneşi
doğduran puslu bahara
penceremde...

El vardır pamuk toplar
Tütün kırar, cıvata sıkar
El vardır kalem tutar

El vardır ne sabun
Ne de su temizler

El üretirse, alın teri silerse
Teriyle, tozuyla, kiriyle güzeldir

bileğimi
bileğine
bağla
kelepçeyle
uzatalım
sevgiye
elele

yoksan
ve
yoksunsam
sevgisizlikten
yokum yoksun gezegende

eylül güzelliğinde aşkımız
dolunay gizemli
eylül akşamları
sonat gibi
yayılır geceye
gece dedimse
eylül gecesi
hem hoyrat
hem dingin
eylül dedimse
sarı, mor
kızıl ve turuncu
saçlarını geceye
savurmuş…

yaz bitmiş
kuşlar yavrusunu uçurmuş
kasabaya sessizlik düşmüş
bana sensizlik
hazan rüzgârlarıyla
dağılmış yüreğim
maviye tutunmuş
kızıllığın ufkunda
gece iner
gün biterken
bağbozumu esinleri
saçlarımı uçuruyor
tüm duygularım uçuşuyor
sana doğru

ve ben günbatımı
kör olmuş gözlerimle
sana doluyorum
sana boşalıyorum
vuslat çığlıklarıyla
ve / sen istesen de
istemesen de
her yıl buluşacağız
eylül de
her yıl yeniden
yaşanacak bu sevda
dolunay gizemli
eylül akşamlarında
coşkuyla akan
ırmaklar gibi
biliyor musun?
gelirken yaz akşamları
zamansızdı gidişin
eylül’den önce

Sana
Cemre düşmüş sabahlardan
Çiyi üzerinde bir tutam
Bahar derleyebilseydim
Sana bu güzel geceden
Bir uyku verebilseydim

Bakışların kadar taze dururdu
Yastığımın üstünde
Eylül kokulu akşamlar

Elime kır çiçeklerini alıp
Koşabilseydim yanına senin
Kar yağarken düşlerine ateş olup
Isıtabilseydim üşüyen hayallerini

Bir ay yakamozunda yağardı
Buğulu gözlerinden Eylül’ün
Pencereme damla damla
Büyülü geceler…

Bir Eylül serpildi
Ela gözlerinden
Şehrin kaldırımlarına
Aşkın ateşi düştü geceye

Dün bir gece indi
Gökyüzünden odama
Dün geceleyin
Turuncu bir gökyüzü getirdi

Şehrin bozkırlarından
Doldu içime Eylül kokusu
Ve uçurumların korkusu

Ve…
Kırmızı bir kanı taşıyan
Gürültülü bir damardan geçer gibi
Dün bir gece bağrımdan
Sökülüp gitti sabaha

Mıh gibi çakıldım
Yine sensizliğin voltasına

Özlemin yağmurlarla
Özdeşleşti gayri
Yağmur yağdı ben yürüdüm
Ben yürüdüm yağmur yağdı
Üstümden karabulutlar geçti
Beni seçti bu gece

Uzakta bir şehrin
Bilmediğim bir yerine
Özlem yağdı lapa lapa

Ellerimde kar soğuğu
Yüreğimde çoban ateşi
Gözlerimde bir Eylül
Gözlerimde gözlerin
Ben yürüdüm
Yağmur yağdı ince ince
Bir çığlık, bir yokluk
Bir hüzün indi bu akşam
Sensiz kirpiklerim üstüne

Üşümüş bir ardıç kuşu
Düştü daldan geceye
Zemheri vurmuştu
Yalnızlıktan bağrına

şimdi sen uzaktasın ya
bir eylül çiziyor gözlerim duvara

masada yarım şişe anı
ılgıt ılgıt bir akşam düşüyor
ıslak kaldırımlara

sessizce üzerime çektiğim gecelerde
kurşuni bulutlara sakladım
gözyaşlarımı

vapurdumanı renginde bir eylül
karşı kıyıda sisler arasında ben miyim?
hançeri belinde intihar mektubu cebinde
hırçın bir ırmak gibi akıyorum kapkara
geceye

Rüzgâr gibi esti
Geldi geçti bu sevda
İtti bizi ayrılığın kıyısına

Gece bitti, gündüz bitti
Geriye ne kaldı…

Yapraklar döküldü, yapraklar yeşerdi
Mevsimler gelip… Geçti üstümüzden
Göğsümüzde çıktı orman yangınları
Yangınlar söndü… Umutlar tükendi
Bir acı demlendi üşüyen yüreklerimizde…

Katil bir ayrılık girdi araya
Gece bitti, gündüz bitti
Geriye ne kaldı…
Sele kapılmış bir sevdadan başka

aşkı yaşadık ama başaramadık

bunca yaşananlardan sonra
sen kapıyı çarpıp gidemezsin
geldiğin şehre

sen elinde rakı kadehleri
gözlerimin içine baka baka
eskimiş bir şarkı yalnızlığına
hapsedemezsin ruhunu

yaşadıklarımızı silip atamazsın
arkanı dönüp de gidemezsin
lakin yalvarsam da biliyorum
taş basıp yüreğine gideceksin
beni senden çalan gecelere

ah benim kara gözlüm
sarhoş gecelerin seher yıldızı
deli yürekli korkusuz kız
birazdan kalkacak son otobüs
gözümde iki damla
sen görmeyeceksin
bilmeyeceksin yüreğimin
lime lime olduğunu
sahte gülücüklerle
uğurlayacağım
bir şehir yıkılacak olduğu yere
sen bilmeyeceksin
arkandan el salladığımı
ve dinlediğim ilk meyhane şarkılarında
gözlerini tanıdığımı yiğittin merttin harbiden

sanma ki fırtınalar kopmayacak
yağmurlar hiç yağmayacak gittiğinde
güneş hiç doğmayacak şehrin üstüne
unut bu şehrin sokaklarında
benimle gezmediğini
son kez arkana bakmadan git
yasak aşkın topuk sesleriyle
dört duvar arasına sıkıştırdığın zevkleri
gözbebeklerine yükleyerek git
bir ölü cesedini arar şehrin dar sokaklarında
şimdi sensiz

Sen aniden çekip gittin
Bir gece yarısı gözlerim boşlukta kaldı
Tıpkı yıldızlar gibi
Sokak köpekleri gibi mahzun hissettim kendimi
Cam kırıkları gibi savruldum karanlığa
Açmadı güz gülleri gönül bahçemde
Hüzün yağdı sensiz gündoğumlarına
Sensiz dinledim gece yarısı şiirlerini medcezir’den
Sensiz mırıldandı dudaklarım aşk şarkılarını
Çekip gittin neden? Vefasız sevgili… Neden?
Kim bilir şimdi gecenin bu saatinde kiminlesin
Neredesin kaçkın saatlerde
Hangi mevsimdesin
Sen gittin ışıkları söndü odamın
Boynumu büktün de gittin
Gecelerin koynuna yetim kodunda gittin
Gittin gözlerime zemheri yağdı
Ellerim koynumda kaldı başım darda
Beklerim bir başıma boynum bükük
Bir ben beklerim seni bir ben çaresiz
Neredesin söyle vefasız...

Ben, yüreği
Gözyaşıyla yıkanan,
Bahtının rüzgarına kapılmış,
Ben, tutkuyla seven
Deli, ben divaneysem,

Gökyüzünden
Ve gözlerimden
Umutlarım üzerine
Dökülen damlalar altında

Ben,
Islak bir yürekle,
Buğulu bir gözle,
Üşüyen bir elle,

Ve ben,
Mürekkebi bitmiş bir kalemle
Gözyaşıma batırıp batırıp
Yazıyorsam

Bir kır kahvesinde
Sırılsıklamsam aşkınla
Söküp alıyorsam
Yüreğini göğsünden
Buram buram özlüyorsam

Bil ki, gittin gideli
Yüreğine düşen yıldırımla
Bir tarafı parçalanmış ağaç gibi,
Yaralı ve yalnızım…

Yüreği gözyaşıyla yıkanan
Biri varsa o, benim
O, benim bil ki… Gittin gideli
Yüreği gözyaşıyla arınan

hey aşk!
ressamın
fırçasıyla anlattığı
çizgilerin ötesinde
ozanın dizelerinde
yaşamın tam içinde
çözülemeyen nesin?

hey saki / nerede kaldın
yalnızlar çoğalmadan gel
bak / yıldızlar parlak
ay dolun / gece eylül
hava dupduru
efkârım var / boğazım kurudu

hey meyhaneci
nereye daldın / baksana
ben tahta masada yorgun
tahta masada ben solgun
hadi çabuk ol
koyaklarına çekildim
yine kadehlerin.

düşmüşüm ben bu derde
getir meyhaneci ilacım nerde

kadehimde gül kokluyor
orospunun gülüşüyle gülüyor
boğuyor içinde beni bu gece
aslan sütüyle ılgıt ılgıt
tutkusuzluktur / en kötüsü sevginin
korkularımdan kayan yıldız
kadehime düştü gözlerin
gözlerinle dipçiklendi
yine kadehlerim
ah benim yorgun
ve yorgansız gecelerim.
aşk derinlerdedir / uzanamadığımız
aşk bulaklardadır / içemediğimiz…

düşmüşüm ben bu derde
hani meyhaneci ilacım nerde

havada bir telaş üşütücü
sende nar kırmızısı gülüşler
gazel savurmakta günler

güneşimle ısıtıyorsun düşlerini
bir kadırgaydı utangaç yalnızlığın
gözlerime sığınan
dudaklarımızda bir asma kilit
gözlerinle konuşuyorsun
sınava girecek bir talebenin
heyecanım kalbinde
senin hüzünlerinle bakıyor
şu masum bakışlı kız
Tanrım galiba bu ilk aşkım
gittikçe sahipleniyorum seni
çakmak çakan gözlerini

benim güneşimle ısıtıyorsun düşlerini
közlenmiş kestane kokusunda gece
sokaklarda yayla ayazı dilimde tütün acısı
düşünürken beni bana getirir tüm yollar seni
rüzgârım uçuruyor siyah saçlarını
akortsuz bam teliyim uykularında
ayak sesime alışkın karanlıklar
gözlerine getirir yağmurlar beni
sahipleniyorum yanağındaki gamzelerini

güneşimle ısıtıyorsun düşlerini
yapraklar dalından düşüyor
vuslat rüzgârları esen
bu hazan içime gam
gözlerime gözlerini çiviliyor bir akşam
şerefine açılıyor tüm şampanyalar
yokluğunla ısıtıyorum yatağımı
siyah gözlerinin uğruna
yağ yağmur pencereme
damlalarında göreyim
akşamın gözyaşlarını
geceye asıyorum şimdi
okşadığım o simsiyah saçlarını
aşk şarabını dudaklarında tattım
tuzağına düştü senin gözlerim

hücrelerimi öldürüyorum
koyu bir akşamda
yüzünü çiziyorum duvarlara
gözlerini koyuyorum
yağmurun her bir damlasına
çatlak bir kayadan
gözyaşlarındır sızan
hayatı tozpembe
gözlerinde gördüm
soluğun dağ yeliydi
yağmurlar boşaldı bulutlardan
dinledim sesinde arzuhalimi
uğulda rüzgâr hoyratça
çiy düşmüş baharlara

bu gün denize girdim
ilk kez seninle
güneşin kavurduğu kumlara uzandık
sere serpe birlikte yandık
rüya gibi bir yaz geçti / şehirden
sessiz çığlıklarla

yaralar kabuk bağlar şimdiden
sıcak yaz gecelerinde
ağız tadıyla sevişemeden
tendeki yangın sönmez
bir güneş tortusudur
yaz aşkları aslında
güzle birlikte savrulan
yüreğimize bıraktığı en güzel taçlarla
hardal renginde yaz akşamlarında
bir gece soyunur sahile
dudaklarımızda güneşin bıraktığı
yangın soluksuz öpüşlerimizdir
gözlerin bakışlarımda kaybolur
en güzel bakışlarımla bakarım
yapamazsın bir tanem bensiz
ılık bir rüzgâr okşar saçlarını
masmavi dalgalar çeker gözlerini
balıkçıların dönmediği ummanlar da
güzle birlikte eskiyen yazlara

ey beni taraça da
bekleyen dilber

biliyorum içindeki
aşktır
usulca akar

ay parçalanır gözlerinde

çek git vefasız…
aşk mangal gibi yürek ister
senin küçücük yüreğine
sığmadı bu sevda
tek kurşunla bir seferde
vur da git bitsin bu veda
yüreğim düştü ateşle pusuya

çek git
bir ömür devrilir
bir sevda
tek kadehte yıkılsın bu gece

çek git sessizce…
içimde bir yürek
varsın yansın her gece
sevgisizse sevda
yaşanır biter inan bir gece
çek git korkaklar gibi sen
yalnızlıkların yazanıyım ben…

serin suların çavlandığı
yaylalar kadar
genişti yüreğin
içinden öte sevdim
kırılgan şafaklarda ben seni
gözyaşlarımı içime
akıttığın zamanlarda bile
başın göğsümde ağlarken
sildim gözyaşlarını
üveyik oldum kondum
çayır çimenlere
bulaklarından içtim
kana kana
yorgun keşiştim
dinlendirdin kollarında
yol verdin at sürdüm
gelincik tarlalarından
yüksek tepeli dağlarına
en kuytu vahalarına
adı bilinmedik
uçurumlarda açan
beyaz bir papatyaydı
aşkımız

ah cennetin kızı
saadet değdiğin yerdeydi
evcilleşmemiş kısrağım
sürülmemiş toprağım
batmayan güneşim
bitmeyen hasretim
kadınım
sen ne zaman
gül desenli pembe yastığımıza
başını koysan
bir pencere açılır
gök kubbede
bil ki cennetten
elma bahçelerine…

Boynunda altın bir gerdanlıkla göz kırparak geçiyor can çekişen bir ikindi
Eski rumevlerin çiçekli penceresinden turuncu kızıl yansımalarla günün heyecanını ve üşengeçliğini
Korkularını ve sevinçlerini geceye taşıyor beyaz bir güvercinin kanatlarında
Boynunu bükmüş ağaçlar
Askere giden gençlerin taşkınlıkları
Mahallede kavga eden kadınlar
Çöp tenekesini karıştıran çocuklar
Taş fırından yayılan taze somun kokusu
Ve ağlarıyla birlikte terlerini de denize bırakan balıkçılar
Ve günlük yaşamın akışında sürüklenip giden kalabalıklar
Serseriler
Çalgıcılar
Kötü adamlar / bahtsızlar ve
Bahtı kötü kadınlar
Kötü mallar
Kötü mallarla dolu tezgâhlar
Kaldırımlar / kabadayılar
Bu güne mutluluk katan elele tutuşmuş âşıklar
Ve içimde patlayan bombalar. Uzak bir denizi andıran gözlerinde acemi bir yüzücüyüm
Boğuluyorum vurgun yemiş sünger avcısı yüreğim avuçlarında
Her bakışta gözlerinde yeniden doğuyorum akşamın gurubunda
Ve yaklaşmakta olan tanrısal bir akşamın büyüsünde lanetleniyorum
Tutuklanıyor yüreğim bir hayalde gün oltasını toplarken yavaş yavaş
Gözlerimi çekiyorum denizin dibinden
Sen gözlerinde mavi bir deniz tutuyorsun
Bense gözlerinde rotasız bir kaptan
Biliyormusun?
Boğarken hep bir ikindi hüzünlerimi
Gözlerini tanıyalı içim üşümüyor artık
İkindi güneşi gibi tenime gülüşlerinin
Sıcaklığı vurdukça…