Şiirler

Yokluğun Her Dakika Ölum Demek Gitme Kal

Yokluğun her dakika ölüm demek gitme kal
Hasretim daha yüz yıl dinmeyecek gitme kal
Yetişir senden uzak yıllardır kahrolduğum
Ayrılma hiç yanımdan mahşere dek gitme kal

Yorgun Savaşçının Şiiri

İnsan bir açmaza düşmeye görsün
Başlamasın bir çöküntü yürekte
Ölümdür o yerde düşündüğün
Sevilmek de boştur artık sevmek de

Gün ortası karanlık diz boyudur
Acıdır hep geçmişten ne kalmışsa
Yaşamak! O yanıtsız bir sorudur
Huzur bitmiş, hayaller dağılmışsa

Nefes almak yitirir anlamını
Boğazına dizilirken lokmalar
Bir çaresizlik sarar dört yanını
Sesler uzaklaşır, söner lambalar

İsyanın yüreğine sığmaz olur
Hep kader gelmişse sevinç yerine
Ölümün kara gölgesini bulur
Şimdi bakanlar yorgun gözlerine

Bir bozgun başlamıştır ki amansız
Düşmüştür kalelerin birer birer
Bak! Savaşçıların yatıyor cansız
Onlar ki hep sevdiler, hep verdiler

Yitirdin neyin varsa, anla artık
Tek başına kalan sensin ortada
Düşlerin toz duman, umutlar kırık
Dün anlamsız, yarınlar paramparça

Yapayalnızsın koca bir evrende
Uzakta, taparcasına sevdiğin
Gelmiyecek, ne kadar gel desen de
Ondan böyle bir yangın yeri için

Ondan böyle yıkılan bir dünyanın
Altında bak tek başına kalmışsın
Uzağında özlediğin bir anın
Çökmüşsün, devrilmişsin, yıkılmışsın

Sarmış kollarını boynuna ölüm
Ne yapsan boş, kurtulamazsın artık
De ki:-- Hep yalanmış, bitiyor öyküm--
Bak! Can kuşun havalarda çığlık çığlık...

İstanbul

Evin içinde bir oda, odada İstanbul
Odanın içinde bir ayna, aynada İstanbul

Adam sigarasını yaktı, bir İstanbul dumanı
Kadın çantasını açtı, çantada İstanbul

Çocuk bir olta atmıştı denize, gördüm
Çekmeğe başladı, oltada İstanbul

Bu ne biçim su, bu nasıl şehir
Şişede İstanbul, masada İstanbul

Yürüsek yürüyor, dursak duruyor, şaşırdık
Bir yanda o, bir yanda ben, ortada İstanbul

İnsan bir kere sevmeye görsün, anladım
Nereye gidersen git, orada İstanbul.

İstanbul Işık Işık

istanbul rüzgar rüzgar sevdiğim
kah bir lodos, denizlerden esen
ılık mı ılık
kah ustura gibi deli bir poyraz
bırak saçlarını rüzgarlarına istanbulun
bu şehirde aşksız ve rüzgarsız yaşanmaz

istanbul bulut bulut sevdiğim
kimi beyaz mı beyaz
ince, tül gibi
kimi katran misali kara
bulutları da insanlarına benzer istanbulun
inanma sevdiğim, inanma bulutlara

istanbul yağmur yağmur sevdiğim
kah ince ince
kah bardaktan boşanırcasına
hele bir yağmur yağmaya görsün
ölürcesine yaşanır bu şehirde sevdiğim
ve yaşanırcasına ölünür

istanbul deniz deniz sevdiğim
bir çakır mavi
bir camgöbeği tuzlu su
üstünde irili ufaklı tekneler
kayıklar, yelkenliler, mavnalar
kalleştir denizleri istanbulun sevdiğim
istanbul kadar

istanbul kadeh kadeh sevdiğim
içtikçe içesi gelir insanın
sarhoşluğu tutuşup yanmaya benzer
ve bir gölgedir yalnızlık meyhanelerinde
seninle dolaşır, seninle gezer

Yıkık

Bugün yıkığım biliyor musun?
Ezginim, çaresizim, umutsuzum
Sancılıyım bırakma beni, insanlar kötü
Bırakma beni korkuyorum.

Bir deli otlar büyüyor içimde
Sancılıyım, yorgunum, kederliyim
Bu halini sevdim gitme kal
Çamurlar çirkefler içindeyim

Bir dayak yemiş adamım şimdi
Bezginim, kararsızım, yılgınım
Al götür beni o kayıp gecelere
Yeter ikimize yalnızlığım

Yüz Yıla Mahkum

sende karlı dağların serinliği
sende mayıs rüzgarlarının ılıklığı var
sen denizlerimde bir büyük dalgasın
ben senin sonsuzluğunda bir kum tanesi
sen bir tanyerisin renkli camlar gibi
ben her sabah senin şafaklarında uyanıyorum
seni kimseler bilmeyecek benden başka
kimseler bilemeyecek seni sevdiğimi
ona yanıyorum

hiç bir şey beni kurtaramaz artık
jüri karar verdi suçluyum
işte ellerime kelepçe vurdular
alıp götürüyorlar beni
güneşe ve gökyüzüne son defa bakıyorum
zaman bir ateş oluyor yüreğime düşen
kendimi kadere ve sana bırakıyorum
yüz yıl sana mahkumum ben

İşte Ben

Ben alışılmamış bir insanım biliyorum
Bir karanlıktır ben de pırıl pırıl zamanlar
Mağrur kalbim her yerde asi ve yalnız
Neyleyim umduğum gibi çıkmadı insanlar.
Herkes bir şey aldı götürdü benden
Dağıttım kaç yıl sevgilerimi cömertcesine
Gözlerim bir vefa arar, arar da bulamaz
Nicedir hasret kulaklarım bir dost sesine
Bilirim, çoğu gün hüzünlüdür bakışlarım
İçimde biri ağlar güldüğüm zaman bile
Gömerken kalbime bütün arzularımı
Yanarım yaşanmamış anıların özlemiyle
Sevdiğim mahzun şarkılardır, hüzünlü resimler
Garip akşamlarda yaşadığımı anlarım
Çevremde kim varsa konuşur durmadan
Ben hep bir heykel asaletiyle susarım.
Gecenin bir yerinde teselliler biter de
Dağıtır saçlarımı onun güzel elleri
Kokusu rengi kalır ellerinin gecelerde
Doğan gün uzaklardan getirir sevdiğimi

Zaman İçinde

Bak! İşte gizleri yaşamın, işte mutluluk
Gülümsüyor bir kapı aralığından
Ellerimizi uzatsak tutabiliriz belki
Şimdi ya da hiç bir zaman

Unuttuğum bir şarkı mı? neydi o
Çok eskilerde düşmezdi ağzımdan
Birlikte yine söyleyebiliriz belki
Şimdi ya da hiç bir zaman

Gülen bir çocuk vardı yıllarca önce
Düşleriyle bulutlar üstünde yaşayan
Belki bir kez daha yaşarız o günleri
Şimdi ya da hiç bir zaman

Nasıl da yandı bir anda. Görüyor musun?
Dev ağaçlarıyla o içimizdeki orman
Yanmamış bir yer buluruz belki, ararsak
Şimdi ya da hiç bir zaman

Kişi sımsıkı sarılıyor bulduklarına
Umutların bir rüzgarla savrulduğu an
Yine de bir şeyler kurtarabiliriz belki
Şimdi ya da hiç bir zaman

Her şey bize biz kadar yabancı artık
Giderek yitiyor zaman içinde insan
Oysa ki, çağları aşabiliriz birlikte, gel
Şimdi ya da hiç bir zaman

Ölüm Gelmişse

Bitmişse
Kızıllığını avuç avuç içtiğimiz şafaklar
Öğleler, ikindiler çoktan geçmişse
Bir akşamüstü garipliği
Sarmışsa her yeri
Güneş devrilmiş
Renkler solmuş
Sesler kesilmişse
Son kuşlar da geçip gitmişlerse ufuktan
Ve çiçekler
Bükmüşse boyunlarını dalgın dalgın
Bil ki ölüm saati gelmiştir
Senden uzak, kendimden uzak
Tüm umutlardan ve her şeyden uzak
Ben ölmüşümdür uzaklarda bir yerde
Gövdesini kurtların oyduğu
Bir ağaç gibi devrilmişimdir
O anı sen bileceksin herkesten önce
Herkesten iyi sen anlıyacaksın
Çaresizliğini, yıkılmışlığını
Sevdiğin adamın
Ve seni nasıl sevdiğini
Duyacaksın derinden derine
Belli belirsiz
Bir gölge düşecek gözlerine
Fakat ağlamıyacaksın, ağlamıyacaksın
Sen tek gelinim, sen tek kadınım
Sen güzelim, nazlım, bebeğim
Kadersizim sen
Gülerken ağlayanım, ağlarken gülenim
Varlığım, nedenim, alınyazım benim
Elbette ağlamıyacaksın
Çünkü sonsuzluklar
Sonsuz sevenler içindir
Çünkü ölüm
Sevmeyi ve ölmeyi bilenler içindir.

Ölümdü O

Ölümdü o, beni aldatmayın
Soğuk nefesiydi yüzümde duyduğum
Öyle sessizce öldüm ki defalarca
Hiç bir zaman anlaşılmadı yokluğum
Hayatın omuzunda bir yük olduğu
Nice yalnız geceler, nice akşamlar
Tanrı biliyor ya kaç kere öldüğümü
İnandım ölüme, aşka inandığım kadar
Satır satır yaşadım yazdıklarımı
Ne saadetin ne güzel günün şairiyim
Kimse acımasın bana, istemem
Ben aşkın ve ölümün şairiyim.

Ölüme Çağrı

Seninle ölmek istiyorum;
seni sevdiğim için,
sana inandığım için
senden ötede yalnız ölüm olduğu için...

Seninle ölmek istiyorum;
birlikte ölümsüzlüğe erelim diye,
karanlıkları birlikte aydınlatalım diye,
birlikte varolalım diye...

Seninle ölmek istiyorum;
çünkü seninle yaşamıyoruz.
Çünkü mayamız ayrılıktandır,
çünkü ölümle bir bütün olacağız.

Seninle ölmek istiyorum;
benimle kadere meydan okuyabilecek misin?
Hiçe sayabilecek misin benimle
insanları, yaşamayı, Tanrıyı?
Benimle gelecek misin?

Aşk seninle başladı.
Erdemlerim mutluluklarım senden geliyor.
Her şey seninle güzel ölüm bile.
Biz tüm inanmışlarız seninle, gerçek sevenleriz,
biz bu dünyaya yabancıyız,
bu dünya bize yabancı...
yaşamak mı dedin? Sürünmeye değer mi?
Tanrı mı dedin? Ölüm de onun eseri değil mi?
Kalanlar mı dedin? Unuturlar...

Bu katran geceler nasıl olsa bitmeyecek.
Ne yapsak insanları tüketemeyiz yeryüzünden,
nereye gitsek çaresizlik bizimle beraber
güz aylarında rüzgarın savurduğu iki yaprak gibi,
ayrı bahçelerden koparılıp aynı vazoya konmuş iki gül gibi,
birbirine karışan iki deniz gibi
seninle ölmek istiyorum...

Ölüme Gazel

Ne kötü bir dünya bu; sevgisiz, acımasız
Yaşarken dolu dizgin, ölüvermek apansız

Sen, en güzel yerinde olsan bile yaşamın
Alırlar, götürürler bir yerlere zamansız

Bütün o sevdiklerin, dostların, yakınların
Koyup giderler seni orada yapayalnız

Çalkalanır gidersin kapkara bir boşlukta
Ne sevinç, ne de keder; artık her şey anlamsız

Hakkın yok üşümeye, ağlamaya, gülmeye
Unutma! ölüsün sen, boş bir kalıpsın cansız

Her şey geride kaldı, ne sandın yalan dünya
Gördüğün gibi işte; bir ölüm var yalansız.

ÖTESİ YOK



Aşk için yeryüzünde uzaktan ötesi yok

En uzun gecelere şafaktan ötesi yok

Yaklaşanlar tanrıya o gerçek aşıkladır

Nehirlerce denize varmaktan ötesi yok

Taş bir duvardır her gün dikilen karşımıza

En ulu ağaçlara yapraktan ötesi yok

Elverir bunca keder, yeter bunca ayrılık

Tutuşmuş bir dal için ocaktan ötesi yok

Ne çıkar bu son ateş isterse hiç sönmesin

Yanan için çöllerde sıcaktan ötesi yok

Elbette ömür biter, can gider ey sevgili

Aşkı sende bulana topraktan ötesi yok

Şiiristan

Bir yer var orada ikimiz için
Orada, bildiğin gibi şiiristanda
Evler Yunus'un evleri
Yollar Emrah'ın yolları
ve Hayyam'dan birer rubai gemiler limanda

Deniz bildiğin gibi Orhan Veli'den kalma
Mevsimse Yahya Kemal'in sonbaharı
Nedim'dir seyreylediğin bir elde mey, bir elde gül
Çeşmeler Karacaoğlan'ın
Dağlar Küroğlu'nun dağları

Tarancı'nın kuşları havada dönen
Kadınlar Haşim'in kadınları görüyor musun?
Yeter bir nabız gibi vurduğun bende
Bana bir şiir ver güzelliğinden
Bütün şiirler senin olsun

Şiiristan sultanı, devletlü gönlüm emreylesin yeter ki
Güzelliğinden nice ülkeler kurulur
Yoksan gece ve ölüm
Varsan el sürdüğün herşey şiir
Ayak bastığın her yer şiiristan olur.

ömrümün kışından
usulca
geçiyor aşk
gülüşlerimi dondururken
hüznüm
daha yolun başındasın

uzatıp ellerimi
dokunamıyorum
seviyorum uzaktan seni
bilmiyorsun
yanıp tutuştuğumu için için


düşlerinde geldiğimi her gece
görmüyorsun
seninleyim her daim
çarmıha asılmışım yüreğinde

kanıyor yaralarım
yetmiyor gücüm

geçiyor önümden
aşk
tutamıyorum

Neredesin-




kayboldum yüreğimin
kuytularında
kanıyor yalnızlığım
neredesin

karışmış
martı çığlıklarıyla
küçük bir kız ağlıyor
düşmüş yüzüme
kışın renkleri
üşüyor gülüşlerim
yine kapandı kapılar şehirde
ağlıyor kızıllığında
yoksun yine
artık sus ve git
bendeki sen konuşuyor
düşlerim de
git artık
düştün gözlerimden
sadece d ü ş / tün
d ü ş...

Aşk mıydı?




biliyorum
bitmeyecek arayışların
bir bilseydin ne istediğini

aşk mıydı
tutku muydu
bilseydin

o zaman ben sende
y a ş a r d ı m
şiir tadında yani


geçmiş zamanlarımdan
birikti günahlarım
o gün bugündür
ö l ü y o r u

Gülümse




gittiğin yerlerde dinle
esen rüzgarların sesini
getir hayalimi yüzüne
kanarken bile yaran
gülümse

söyledim çok sevdiğin martılar
sesimi getirecek sana
getir aklına söylediklerini
yine gülümse

dikişi sökülmüş arzuları
biriktirdim geceye
dudaklarımdan
sürükle beni yıldızlara
her an her yerde
getir beni düşlerine
gülümse

A c ı d ı




yaşam
şimdi var alacağım
biriktiriyorum
yorgun bedenimde
dokunmadan önce yüreğime
umutlarımdı
şimdi gri bir gecede asılı

sevişmek korkusuzca ölümle
yürüyorum ateşlere bilerek
az önce yalandan mı
kırıldı kanatlarım
tamam bu sefer a c ı d ı

Adı Yok Bu Şiirin




hazan mevsiminde
dökülen yapraktım
savruldum sensizliğin
rüzgarlarıyla


tek umudumdu
senin dallarında
yeniden yeşermek
şimdi sensizim
bırakıp gittin beni
acı çöktü içime
sessiz çığlıklarımı
duyuramadım sana

ne zaman gelirsin
o zaman güler yüzüm
bekleme sensizlikte
benden bir tebessüm

Adın Hüzün




artık yoksun
geldiğim gibi sessizce
gidiyorum yaşamından
uzatamadan elimi
kırıldı sol yanım

sürünürken gururum
asılı kaldı düşlerim
tam tutunmuşken yüreğine
kanadı sol yanım

biliyorum adın hüzün
artık gücüm yok savaşmaya
biliyorum
artık yoksun
geldiğim gibi sessizce
gidiyorum

Ağlamış Yine Şiirlerim




ruhumda öldürdüm aşk meleğini
bir daha olmayacak yüreğimde ölü
artık ağlamayacak gözlerim

gecenin seslerini dinlerken
kulaklarım aşka kapalı
ve ben yeni bir şiire sevdalı

bu yüzden acımadı gülmeyi unutmuş
onca kesiklerine rağmen
y ü r e ğ i m

yine de tutunmuş i n a d ı n a
incinmiş ruhumun gölgelerinden
ağlamış yine şiirlerim

Ağlıyor Aşk




sonsuzluktun yüreğimde
aşkın sonu gelmiş
bunca zamandır
kandırmışım kendimi
seviyor sevmiyor diye
ağlıyor aşk
kırmızı güllerin gölgesinde



boşuna beklemişim günlerce
yanıltmadın beni düşüncelerim de
sırtımda hep sızlayacak
kara saplı bir bıçak

seni andıkça
şimdi ağlıyor aşk
kırmızı güllerin gölgesinde

Ağlıyor Düşlerim




dokunsam gözlerine
bir hüzün sarıyor beni
vazgeçilmez / im
hangi şiirin ucundan tutsam
düşüyorsun içime
dört duvar sensizlik
yalnızlığımda
gecede ağlıyor düşlerim

tutunsam sözlerine
bir sıcaklık sarıyor beni
vazgeçilmez / im
tutkuyla okuduğum
şiirimsin dizelerde
gelirdim de
içimde ki küçük kız
kaybetmekten korkmasa

Al Götür Beni A ş k




seni aradığım yollarda
bir eylül hüznüydü bakışların
yapraklarıydı canımı acıtan
dallardan dökülen arzularım

ki üşüyen arzularımı
topladım yüreğimde
hadi durma
sıcacık nefesini ver
ısıtayım nefesimde

al götür beni aşk buralardan
yaşayamadığım
duyguların en güzeline

ve bulamadan
dönmek olmayacak asla
kendimi
kaybettiğim şehrinde yalnızlığımın