Şiirler

sen gece gibi
daracık omuzlarına dökülmüş
dalgalı siyah saçlarınla
başını masandan kaldırırken
bir yürek eridi hep
çay karası gözlerinde

ben uzaklarda
eski bir denizciydim
yüzünü rüzgâra dönmüş
gözleri bakışlarında kaybolmuş
uçsuz bucaksız
bir sevdanın ortasında
pusulası bozulmuş
onikiden vurulmuş
yapayalnız…

herkes burada
sen yoksun
delik deşik yüreğim
kafam bozuk
aroma kokulu
duman dolu
bir limandayım
düşlerimi yüklediğim
bulutlardan bir gemi yapıp
gönderiyorum sana
gel ne olursun

aslında sende
sende biliyorsun
yalnızlık senin gözlerinde
benim kollarımda

kara sevda kara tren
bazen ayırır bazen kavuşturur
bir istasyondan öbürüne
taşır hep tutkuları

benimde aşklarım oldu
söz dinlemez dört duvar
hain gece mahpushanemdi
öfkem sevgimden / tutkularım sen
ey aşk vurgun yedim ben
kara sevda / kara toprak
söz dinlemez yüreğim
kaskatı bu duvar
bu hain gece sırdaşım
öfkem sevgimden
tutkularım isyanın oldu
sevda kurşunuyum
benimde aşklarım oldu
yaşamak var seninle
meydan okurum ölüme

Portakal yapraklarına konmuş
Ayışığında sallanıyor düşleri
Salkım söğüt dallarını uzatmış
Sevinçlerin kelebek kanatlarında
Atlıkarıncaya binmiş çocuklar
Çobanyıldızı parlayan gözlerinde

biz mavi zamanların
kırmızı rengiydik
yüreğimizdeki ateşle
dudaklarımızda demlediğimiz
aşkların sıcaklığı vururdu
gecenin ayazına
sarılırdık sarmaşıklar gibi
gece boyu kar suyuyla
yıkanırdı sevdamız
karlı Ankara akşamlarında...
gidiyorum işte
beni bir akşamüstü
yapayalnız bırakıp
gittiğin gibi
artık sensiz yaşayamam
bu şehirde
nasıl gezerim caddelerinde
nasıl içerim bir bardak çayı
kahvelerinde

haykırmak istiyorum
kalbim sus diyor
yazmak istiyorum
elim varmıyor
açmayan gül
doğmayan gün
bitmeyen gece
sancılarındayım
ah gülüm…
oysa birlikte ağladık
birlikte güldük
bir lokma ekmek uğruna
kavgamız yaşamlaydı
yaşadık / paylaştık
geceyi / gündüzü
bir bardak suyu
bir dilim ekmeği
bir küçük yastığı
iki canda bir kalptik
gizli bir şey kalmadı
ne sende / ne de bende
içimizde ne varsa
içimize döktük

bu gün bir yaprak
daha düştü içimden
ılık meltemlerde savrularak
yüreğinin dibine
küçücük yüreğimin
gizil köşelerinden
sana doğru koşmakta
yılkı atım
bir selvinin
göle uzanan dalları
bir çınarın
sararan yaprakları gibi
ve güz yağmurları gibi
işte geliyorum sana
geminden boşalmış
doludizgin
yabani taylar gibi
gitme kal diyemem
bu şehri
âşıkların gözyaşları yıkar
her gece
kız oğlan elele
aşka züğürt ben avare
ellerim yine cebimde
her yürekte bir yangın
yürek vardır / derler
aşkta acı vardır
vefa yoktur / derler
aşk karşılıksız sevmekse
bil ki deli gibi seviyor
bu hergele

evinizin önünden geçerdim
görmek için gözlerini
en saf duygularla sevmiştim
uçarı bir delikanlıyken seni
en doğal halinle
gülümsemiştin o gün
genç kızlığa yeni adım atmışken
çayır çimendi gözlerin
uçsuz bucaksız
ardın sıra yüreğim koşarken
seviyorsa
gözlerinin içine bakmalı
söylemeden bilmeli arzularını
sarmalı sarılmalı sımsıcak
her daim bıkmadan
usanmadan paylaşmalı
her şeyini
yüreğinde hissetmelisin
ellerinin sıcaklığını
saçlarının kokusunu...

sen hiç sönmeyecek
yangınsın içimde
ağız ağıza sevişirdik
dişe dişti sevdamız
gülmemiş bir kalptik
yoksundum
çalacak kapım
yaslanacak dağımdın
yağmurla yunan gecelerde
yatağımın üzerine serilen
kanlı bir çarşaftı
karanlıkta gözlerin.
tutmuyorsam ellerinden
bir kuş uçar yüreğimden
bir tel düşer saçlarımdan
gemiler kalkar hücrelerimden
ve sen güldüğün zaman
bademler çiçek açar
serçeler kanat çırpar
yeni güne
gecenin
kristalize olmuş şeffaflığında
duygularımın
özgül ağırlığında
geliyorum sana
akşamın karanlığında
kız oğlan elele
seviyor seni hala
bu hergele...

Bir bakışın dağıtır
Karanlık bir geceyi
Perdesi aralanır şehvetin
Çıplak bir ay çıkar
Göğün doruklarına
Herkes o kutsal
Kapını çalıyor
Senin kapın kapalı
Gözlerinde
Senin perdelerin
Kapalı
Puslu bir gecede
Yoldayım şafak söktü

Sensizlik çırılçıplak duruyor
Kız kulesi gibi karşımda
Ben İstanbul’dayım
İstanbul benim içimde
Bana İstanbul’u anlat gözlerinle

Bana İstanbul’u anlat
Beyaz bir martı havalandır
Göğsünden gökyüzüne
Kanatlarında özlemi taşıyan

İstanbul’u anlat bana ellerinle
Sensizlik tam karşımda duruyor
İstanbul’a kar, içime sen yağıyorsun
İşte doluyorsun, her nefeste yudum yudum
Ellerimde ekmek arası, midye tava
Boğazıma düğümleniyor sensiz İstanbul

Sensiz Beyoğlu çok sevimsiz
Boğazın serin sularına gömün anılar beni
Sarhoş düşlerim uyansın rüyasından
Avuçlarının sıcaklığını arıyorum Emirgan’da
Havada kar kelebekleri uçuşuyor
İçimde kır çiçekleri açıyor düşündükçe
Bana İstanbul’u anlat yüreğinle

Bana İstanbul’u anlat
Sarı bir güneş doğsun
Umutları yeşerten alaca karanlığı silen
Bana İstanbul’u anlat düşlerimde kalan

Başlamak gerek
Bir yerden evlat
Vesaire bir şeye başlamak
Uygun olacak
Nereden başlarsan başla
Hatta şimdi… Hemen başla

Kolay olmayacak elbet
Dengesi bozulmuş
Bir dünyada…

Kolay olmayacak elbet
Bunca sıkıntıdan
Sonra…

Utangaç gençliğinin
Sınırlarını zorlayarak
Sürmek istediğin dünyanın
Pusuya düşürdüğü karanlıklarda
Haince vurulsan bile sırtından
Müebbeten firak kurşunlarıyla
Kolay olmayacak elbet
Sevmekte ölmekte
Lakin başlamak gerek
Bir yerlerden… Evlat
Tutunmak gerek bir dala
Ummana karışmadan ömür selinde

Ben Sevdiğim Zaman




Sen bana seni seviyorum
Dediğin zaman hala
Bir kuş kanadı gibi sevinçle
Çarpıyorsa sevda içimde
Ben anlaşılmaz bir insan oluyorum
Ben sevdiğim zaman seni
Senden başka kimse anlamıyor beni

Hey çocuklar
Uçurtmanızın kuyruğunda
Balonunuzun renginde
Ben varım
Kaleminizin ucundayım
Akarım yürekleriniz gibi
Beyaz bir kâğıda
Bazen siyah bazen mavi
Gözlerimle bakarım
Sevinçlerinizde ben varım
Gözyaşlarınız benim gözyaşım
Gülüşlerinizde çiçeğim
Yanaklarınızda kokarım burcu burcu
Hey çocuklar ben kimim

zaman ayırmadık
özenle birbirimize
hep işimize verdik kendimizi
bende onur
sende benlik savaşı
oysa sevgi bir kale
kapısı açık bekleyen
onu göremedik kördük

sevgiyi dağların doruklarında
bir bulak sandık
oysa yüreğimizde
atıyordu sessizce
soluklarımız kadar yakın
gülüşler kadar yalan
candan bir dokunuş
kırılganlıkları bitiren
buydu sevgi
yaşamak yaşatmak paylaşmak yaşamı
göğüs göğse
bütünleşmesi iki yarımın
bir yorgan altında
ve hayatın meşakkatine

sevgi aynı taslan içmek abıhayatı
dudaklarında onun parçalamak bir fındığı
ağız ağıza dişe diş aynı hazları tatmak
böyle sevmemeliydik birbirimizi
hayatın yamaçlarında
çığa dönüşen kartopuyduk
yürürken dikenli yollarda
uçurumumuzu biz kazdık

söylenmemesi gereken
en sivri sözlerle
oyduk toprağını yüreğimizin
kestik birer birer önümüze çıkan
sevgi ağaçlarını
bir pınarı kuruttuğumuzu
bir baharı soldurduğumuzu bilemedik
fark edemedik bir ömrü tükettiğimizi
bilemedik ne yazık ki bilemedik
kıymetini…

Dün seni düşündüğümde
Dün pembe bir bulut geçti
Üstümden sonra bulutlar geçti
Peş peşe geçti üstümden

Mavi aydınlık yüzü göründü sevdanın
Sonra sarı bir güneş açtı rengini
Göğün mavisi çoğaldıkça ısıttı içimi

Bademler çiçek açmış yol boylarında
Ben giderken dün gördüm
Badem çiçeklerine saklanmış gözlerini
Birden bire susuverdi kuşlar
Sonra yine başladı cıvıltılar
Ve göğsümdeki çalar saat tiktakları

Ben seni düşündüğümde
Sende beni düşünürsün bilirim
Gökteki bulutlar akarken
Düşündükçe seni ben
Düşünürsün beni de sen

sabahlasan diyorum
kollarımda
sağanak bir gece
her şeyimi bırakır
gelirim
yeter ki çağır
yürürken ardından
sevgiler çoğalır
beraber ağarttığımız
gecelerde…

gökyüzünde
süzülen
bir kuş gibi
uzaklaştıkça
kendimden
yakınlaşıyorum

Bin bir gece masallarında
Zümrüdü Anka kuşuyuz biz ikimiz
Her yok oluşunda ruhlarımız
Yeniden doğacak
Leyla ile mecnunun küllerinden aşkımız

Uykuların kaçar bir gece vakti
Ayazını teninde hissedersin mesafelerin
Yüreğin titrer yalnızlıktır donduran kanını
Gözlerin bir gündoğumuna kenetlenir
Yüzünü görür gibi olursun onun karşında
Ama nafile an gelir çorap söküğü gibi sökülür
Dökülür acı gerçekler birer birer önüne

Tuvale hapsedilmiş gözlerim
Senin hüzünlerinle doluyum
Gidersen ırmaklar gibi susarım sana
Zamansız depremlerle yıkılır hayallerim

Sen baharların gece yosması
Yüreğim durmaz benim olmadan
Serseri bir rüzgâr savurur saçlarını
Kırmızı mumlar diktiğin aynalı odalarda
Tarumar olur talan yorgunu yüreğim
Uzanırım ölüm gibi sensizliğin kollarına
Biz iki sevda sürgünüyüz duyguları kelepçeli
Ne yürüyebiliriz nede koşabiliriz birbirimize
Ayaklarımızda pranga yaşarız Kaf dağının ardında

Bin bir gece masallarında
Zümrüdü Anka kuşuyuz biz ikimiz
Her yok oluşunda ruhlarımız
Bil ki yeniden doğacak
Leyla ile mecnunun küllerinden aşkımız

azrail a...a

Söyle biz miydik o, yatağına sığmayan
Nehirler gibi coşkuyla akan
İki doru at gibi dolu dizgin gecelerde
Yağmura hasret toprak gibi yanan

Biz değil miydik bütünleşmek için
En derin uykulardan vazgeçen
Sabahın ilk ışıklarına kadar delice sevişen
Bir dilim ekmeği, bir bardak suyu paylaşan
Ve birbirimizi koruyup, kollayan
Biz değil miydik, öpüp koklamaya doyamayan

Ne oldu bize söyle, neden savrulduk böyle
Şimdi iki deniz feneri gibi, uzakta ve yalnızız
Sudaki nilüferler gibi temizdi, oysa aşkımız

paslı bir çiviydi batan yokluğun tenime
bu akşam yine
yine bu akşam biliyorum
kirpiklerimde yorgun
bitkin bir geceyle
sabahlayacağım sensizliğin kollarında

ve karanlığın en aylak saatlerinden
süzülüp düşeceğim gözlerinden
bir intihar gibi gecenin ortasına
yalnızlığım parçalanacak
zaman kırılacak
etrafımdaki tüm duvarlar yıkılacak

ve bir güneş doğacak
bu sabah yine
yine bu sabah biliyorum
bir güneş daha doğacak
sensizliğin doruklarından
gözyaşlarım üstüne

paslı bir çiviydi batan yokluğun tenime
ve ben yokluğunla biraz daha
hiç olduğum gecelerde
sabahlıyorum gözbebeklerinde sessizce…

bu kadar derinden bakma öyle
daha adını bile bilmiyorum?
keçiboynuzlu bir güz geliyor
yün eğirecek çorap örecekmiş
başımıza...

terkedilmiş bir adresin
çaresiz çığlıklarıdır
sahibine ulaşmamış mektuplar
yaralı bir kuşun intiharıdır
duvarda kaybolmalar
mutluluk kuş sesinde
gizlenir belki de kim bilir

geniş bozkırlardan
sürüyle gelir bazen düşlerim
karanlık basınca şehri
manastıra kapanmış
rahibeler beni beklemesin
işim var bu gece
demirci ustasının örsünde
ezildikçe tahammülü
öğrenecek yüreğim
sensiz gecelerde senle

bu şehir / geniş zamana taşır
bilmediğin bir suskunluğu seninle
sen şehri seversen / senindir tüm mevsimlerde

farz et ki
deniz kenarındasın
hüzünlü bir şarkıdır
dalgaların sesi kulaklarında
ılık bir yaz gecesi
sardığında usulca şehri
yani demek istiyorsun ki
sevmek çok güzel
seni düşündürdüğümde
gözlerine hazan çalardı rengini
gün yanığı ikindilerin

farz et ki
kar yağan gecelerde /sevişiyoruz
şehir beyaz bir gelinliği
kuşanır sabaha
turuncu bir ay doğardı
evlerin üstünden
sen sevişirdin
mor dağlara yaslanmış
bir şehir uyurdu
uğultusuyla koynunda ormanın

eylül’de ıslak mendil
gibidir kaldırımlar
soğuk bir kurşundur
deler geçer pişmanlıklar
geç fark ederiz
aslında yaşanmış bir şehir
asılı durur rüzgârın sesinde
her şeye rağmen
sevmek çok güzel
tüm mevsimlerde

bir yaz gecesinde
bir şiir dökülüverdi şehre
serseri kalbim durmaz yerinde
seni aklımdan atmam imkânsız
yakamozlar serpildi düşlerime
beni düşündürdüğünde
şehri sevmek çok güzel
sevmek seni çok güzel
tüm zamanlarda
sevmek yalnızlıktır
binlerce yıldız arasında
durur hep gökyüzünde

bilemezsin hicran nedir
sevmediysen yürekten
soğuk bir boşluktur sardığın
kuru bir öksürüktür sabahları
ciğerlerini parçalayan
bilemezsin sen
kapkara gecelerde
ağlar gibi uluyan it’leri
nedensiz
gece yarısı
beynini kemiren böcekleri
karanlık indimi deniz üstüne
sadece sesi duyulur dalgaların
yıldızlar olsa da yakamozlar
göremezsin bastığın yeri
seviyorsan körkütük
çaresiz sarılır bir hayale
kaybolursun dipsiz kuyularda

kalbim
sevmeye devam et
şairler sonsuza
kadar sever
kalbim seveceksen
adam gibi sev
şairler bitimsiz
olsun ister

sev kalbim
bir daha
sevmemek için
son defa sev(sende)
cemreler düştükçe
başaklar göverdikçe
sev kalbim
şairler öksüz
öksüzler şairsiz
(hatta şiirsiz)
olsa da sever

gece ikiye yırtılır
beyaz bir kâğıt gibi
dolunay çıkar ortaya
at sürüleri dolaşır
harman zamanı
ıssız kentin
dar sokaklarında
tapınakta bir tanrıça
saçlarını tarar
çıplak omuz başlarına
ayışığında göle inen
ceylanlar su içer gözlerinde
gerilmiş yay gibi tanrıça
yorulur uzanır yatağına

at sürüleri çekilir
ıssız kentin
dar sokaklarından
tanyeri ağarırken
nal sesleri kesilmeden
uyanmaz tanrıça
rüyasından
her sabah
ister güneşle
ister yağmurla doğsun
yeni bir gecenin
başlangıcıdır
uzun saçlarını
çıplak omuz başlarına
taramak için
dans eder
dolunayda yakamozlar
göle inen ceylanlar
su içerken gözlerinde
bir anahtarın
sessizce açtığı tapınakta
atılan çığlıklar
boyamakta geceyi
pembeye

Böyledir akşamları buraların
Karanlık basınca çoğu zaman
Bir hüzün kaplar içini o an
Dalar gözlerin uzaklarda bir yere

Bir martı çığlığı keser sessizliği
Sular çekilir durulur geceler
Alıp başını gidesin gelir uzaklara
Bir duygu seline bırakırsın kendini

Bir şarkının hapsolursun son nakaratına
Yalnızlık doldumu ılgıt ılgıt bağrına
Elini tutacak birini ararsın boşuna
Bir istek çöker içini dökersin karanlığa

Böyledir akşamları buraların
Yalnızlık ölümden soğuk gelir insana
Çoğu zaman denize bakarsın ümitsizce
Kendinden ve yalnızlığından kaçmak istercesine

dağ başlarından toplar hüznü
bu sokakta akşamlar
ve ince bir sızıdır
gecenin sesi
ılgıt ılgıt akar

işte böyle saatlerde
benim kalbim
dağlarda atar
bu gece
bu ıssız sokak kadar
yalnızım

sormayın
bilinmez ki nasıl
dağ başı yalnızlığı
öksüzün boyun büküşü
akıntıya yürek çekişi
duvar ses vermez
sırda vermez
ya bir dağ üstüne
ve bir yalnız yüreğe
yıldırımlar düştümü
ölü bir onmazlık
çınlar ve yıkar
bir yiğidi ve bir ülküyü
ne zaman yolum düşse
bu sokağa
benim kalbim
dağlarda atar

bu gece
bu ıssız sokak kadar
yalnızım…